Παλιές φωτογραφίες μου θυμίσανε τα μεγάλα σχολεία της ζωής μου. Πιτσιρικάς ακόμα δεκαετία του 90, καμιά τριανταριά κιλά πρέπει να ήμουνα όχι παραπάνω και τελείωνα το δημοτικό. Το γυμνάσιο φαινότανε ακόμα μακριά αφού το καλοκαίρι μόλις έμπαινε. Με τον πατέρα μου δεν το είχαμε συζητήσει αλλά αποφασίσαμε από κοινού, να φοιτήσω πρώτα στο πρώτο μεγάλο σχολείο της ζωής μου. Είχε έναν γνωστό,ίσως τον καλύτερο ανθοπώλη της πόλης και αποφασίσαμε να ενταχθώ στο δυναμικό του μαγαζιού μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία. Ο λόγος δεν ήταν οικονομικός, δεν ήμασταν βέβαια και πλούσια οικογένεια, αλλά ο πατέρας μου ήθελε να με ξυπνήσει λίγο θα έλεγα. Εξάλλου τα όποια χρήματα κέρδιζα ήταν δικά μου και ήμουνα ο μόνος υπεύθυνος για αυτά και πως θα τα αξιοποιήσω. Πραγματικά το ανθοπωλείο που εργαζόμουνα τα καλοκαίρια και μέχρι την 2α Λυκείου μου χάρισε στιγμές που σβήνονται δύσκολα. Φυσικά ρόλο έπαιξε και η ποιότητα των ανθρώπων που υπήρχαν μέσα στο μαγαζί. Η εργασία άλλοτε σκληρή και άλλοτε δημιουργική γέμιζε την ήμερα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το άσπρο ζευγάρι ΝΙΚΕ ΑIR που αγόρασα στην αρχή της σχολικής χρονιάς ύστερα από ένα γεμάτο καλοκαίρι.Ούτε και το GAMEBOY που ακόμα έχω στο συρτάρι του δωματίου μου.
Στο πρώτο μεγάλο σχολείο της ζωής μου το πρώτο πράγμα που έμαθα ήταν να φτιάχνω καφέ. "Πρώτα την ζάχαρη και ύστερα τον καφέ" μου λέγανε. "Και γιατί αυτό"? Ρωτούσα. Απλά γιατί αν βάλεις πρώτα τον καφέ και ύστερα την ζάχαρη θα λερωθεί αυτή που υπάρχει στο βάζο από τα υπολείμματα του καφέ στο κουταλάκι.
Φυσικά η εργασία με τα χρόνια γινότανε ακόμα ποιο ενδιαφέρουσα. Στα πρώτα καλοκαίρια μικρές δουλειές και αγγαρείες και στην συνέχεια μέχρι και ταμείο. Δεν θα ξεχάσω το άγχος της πρώτης μέρας που κράτησα το μαγαζί μόνος μου. Τηλέφωνα, εξυπηρέτηση πελατών, ταμείο. Και ήμουν μόνο 15 χρονών. Όσο δηλαδή και η επιχείρηση.
Η ποιότητα των ανθρώπων που απάρτιζαν το μαγαζί ήταν η καλύτερη. Άνθρωποι που δεν φοβόταν να σου αναθέσουν αποστολές αλλά και να σου δείξουν μυστικά της δουλειάς.
Το να δίνεις σε ένα 14χρονο παιδί 200.000 χιλιάδες δραχμές και να του λες πάνε στην τράπεζα και κάνε κατάθεση, μπορεί να ακούγεται λίγο, αλλά ήταν το ίδιο υπεύθυνο και από τις δύο πλευρές.
Πως να ξεχάσω μια μέρα που πήγα μια παραγγελία και η κοπέλα μου άνοιξε με το μπουρνούζι. Έμεινα κόκαλο. Η μια άλλη φορά που ένα σκυλί κόντεψε να μου φάει το πόδι.
Πως να ξεχάσω την εκκλησία του χωριού Κρόκος στην Κοζάνη όταν είχαμε πάει να την στολίσουμε για έναν γάμο. Ολόσωμες αγιογραφίες αγίων σε όλο τον ναό, δωρεές των κατοίκων του χωριού.
Ένα από τα πράγματα που μου άρεσαν περισσότερο στην θητεία μου στο ανθοπωλείο ήταν όταν είχαμε κάποιον γάμο. Το καλύτερο κομμάτι ήταν η κατασκευή της νυφικής ανθοδέσμης.
Έβλεπες τα λουλούδια να βγαίνουν από τα κουτιά και μετά από κάποιες ώρες βρίσκονταν στα χέρια μιας γεμάτης ενθουσιασμό κοπέλας.
Αυτό ήταν και το πρώτο μεγάλο σχολείο της ζωή μου.
Συνεχίζεται.......
2 σχόλια:
Καλή αρχή..:):)
Θεωρώ πιό σημαντικό "σχολείο" αυτό από το originale σχολείο..:):)
Καλή νύχτα και καλή συνέχεια στο part2..:):)
Ναι συμφωνώ. Απλώς τα άλλα σχολεία σου δίνουν εφόδια τα οποία οι δάσκαλοι και οι καθηγητές λίγο δύσκολα μπορούν να σου μεταδώσουν.
Γιατί με τις σφαλιάρες που έτρωγα στο δημοτικό απο την δασκάλα επειδή δεν ήξερα την προπέδια δεν πιστεύω ότι πήρα κάτι απο αυτό.
Πλεον το έργο των εκπαιδευτών έχει ατονίσει αρκετά.
Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ο μισθός να μπαίνει.
Καλημέρα.:))
Δημοσίευση σχολίου