Που πας ρε εξωγήινε?

Σκεφτείτε την εξής σκηνή. Εχεις γνωρίσει κάποιον άνθρωπο και μετά από την 2 ή 3 συνάντηση σου λέει.
“Πολύ χοντρός είσαι μωρέ παιδάκι μου, δεν κάνεις κάτι για να αδυνατίσεις?”.
Το πρώτο πράγμα που θα θέλατε να κάνετε είναι να σηκωθείτε και να του ή της σπάσετε τα μούτρα ή γενικότερα ότι μαρτύρια έχετε φανταστεί για άτομα που αντιπαθείτε να τα δείτε πάνω του ή της.
Ε κάτι τέτοιο συμβαίνει συχνά σε εμένα στο αντίστροφο του όμως.
“Πολύ αδύνατος είσαι μωρέ παιδάκι μου, δεν τρως καθόλου?”
Συνήθως την στιγμή που ακούω την κλασσική αυτή ατάκα μου έρχονται τα γέλια. Όχι πάλι τα ίδια ρε γαμώτι. Πάλι για κιλά θα μιλάω. Και άντε κάτσε να εξηγήσεις γιατί είσαι τόσο αδύνατος και ότι τρως όλο το φαγητό σου, όπως σου έμαθε η μαμά σου κλπ.
Το έκοψα όμως το τροπάριο τον τελευταίο καιρό. Τι να εξηγήσεις ότι τρως fast food 1 φορά τον μήνα και αν. Ότι τα φρούτα και οι σαλάτες είναι στο καθημερινό τραπέζι? Ότι η άθληση και η γυμναστική σε εβδομαδιαία βάση είναι γεγονός?
Το θέμα όμως που προκύπτει είναι ότι στο λένε και άτομα που την τελευταία φορά που φάγανε σπιτικό φαγητό ή τρέξανε 5 γύρους στο γήπεδο ήταν πριν 2 χρόνια?.
Εδώ όμως προκύπτει και το άλλο ζήτημα της διαφορετικότητας που καιρό ταλαιπωρεί το μικρό μου μυαλουδάκι. Δεν μπορώ να καταλάβω πως όταν εγώ δεν έχω πρόβλημα με τα κιλά μου να έχουν άλλοι. Γιατί να είμαστε όλοι ίδιοι δεν μπορώ να το καταλάβω.
Είμαστε πλέον στην εποχή της κόπιας. Η κόπια -> από το αγγλικό copy -> αντιγράφω, έχει μπει για τα καλά στην ζωή μας.Βγαίνεις για μια βόλτα και βλέπεις ίδιους ανθρώπους σε λίγο μικρότερες ή μεγαλύτερες διαστάσεις, άλλα πάντα μέσα στα επιτρεπτά όρια. Ίδια ρούχα, ίδια μαλλιά, τα χτενίσματα στις γυναίκες ίδια, άλλα και τα γυαλιά ηλίου.
Και τσουπ σκας εσύ ως εξωγήινος με τα λίγα σου κιλά και σου λένε “που πας ρε?, γιατί διαφέρεις από το κεντρικό πρότυπο? Αντε βάλε καμιά 30αρια κιλά.”