Τελικά στους αγώνες σημασία έχει ο τερματισμός.
Βαράς σαν τον αράπη για 3,5 ώρες πηδάλι, πονάει ο κώλος σου, τα χέρια σου, έχεις ιδρώσει σαν να δούλευες σε χωράφι, οι σφυγμοί σου έχουν φτάσει σε τρελό αριθμό και στο τέλος τερματίζεις. Στο ενδιάμεσο άλλους περνάς, άλλοι σε περνάνε, γνωρίζεσαι με άτομα που ίσως δεν ξαναδείς στην ζωή σου και στο τέλος τερματίζεις.
Αγωνιάς για το τι θα βρεις στην επόμενη στροφή, βοηθάς συναθλητές σου που είχαν κάποιο ατύχημα, βλέπεις μέρη που ποτέ δεν είχες την ευκαιρία να δεις και στο τέλος τερματίζεις.
Και όταν τερματίζεις έχεις ένα πελώριο χαμόγελο ότι έφτασες για ακόμα μια φορά μέχρι τον επόμενο αγώνα.
1 σχόλιο:
Παπα φίλτατε.. σκοτσέζικο ντουζ.. από παραλία ηρεμία.. βουνό ανταγωνίσμος.. Α πολύ "ανδρικό" σπορ.. Προ 20ετίας πήγενα σχινιά για μπάνιο καί ρακέτες καί γύρνούσα με ένα παλιο eska.. τώ κάνω το γύρω του τετραγώνου με ένα συγκριτικα πιό κυριλέ ideal.. καί θέλω 166..:)
Δημοσίευση σχολίου