Οι 4 ρόδες είναι για να μεταφέρουν το σώμα, οι 2 για να μεταφέρουν την ψυχή.
(Κλεμένο απο φίλο ποδηλάτη)
Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009
Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009
18/01/2009
-"Oι νομάδες και οι ποδηλάτες έχουν ανάγκη να μετακινούνται για να βρουν την ισορροπία τους". Άγνωστος
-"Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των ανικάνων" Isaac Asimov(1920-1992)
-"Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των ανικάνων" Isaac Asimov(1920-1992)
Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ “ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ” ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΟΥ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Τριών λογιών είναι οι ψυχές ,τριών λογιών οι προσευκές!
α)Δοξάρι είμαι στα χέρια σου Κύριε, τέντωσε με να μη σαπίσω.
β)Μη με παρατεντώσεις Κύριε , θα σπάσω.
γ)Παρατέντωσε με ,Κύριε ,κι ας σπάσω!
Αναφορά στον Γκρέκο
Στον φετεινό 5ο OLYMPUSMARATHON ,480 δρομείς ,που επέλεξαν διαβίωση “απροσάρμοστη” στη συνάφεια του κόσμου και των σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία» με πίστη στους ίδιους και το δικό τους τρόπο ζωής ,αφού ολοκλήρωσαν ,ο καθένας ,προσωπική επίπονη προετοιμασία αρκετών μηνών ,πήραν μέρος στον πιο γνωστό αγώνα βουνού ,στην Ελλάδα , 44,3km, που ξεκινά από τον αρχαιολογικό χώρο του Δίου ,υψόμετρο 3mκαι αφού αθροίσει συνολική υψομετρική διαφορά 3200 m ,τερματίζει στο Λιτόχωρο.
Η διαδρομή είναι δύσκολη. Αρχικά από την αφετηρία μέχρι το υψηλότερο σημείο (Στεφάνι χιλ.21) είναι « όρθια» συνεχίζει με ένα «φονικό» κατήφορο 10km, με σπασμένες πέτρες (σάρες) και κλειστές στροφές και η τελευταία πράξη «παίζεται» στη Χαράδρα του Ενιπέα όπου αν και υπάρχουν βλάστηση και δροσιά ,οι αγωνιζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν τα τελευταία 400m. υψομετρικής διαφοράς του Ενιπέα ,που κάνουν το τελευταίο αυτό τμήμα της διαδρομής εξαντλητικό.
Ο ανταγωνισμός και το άγχος της διάκρισης δεν έχουν προτεραιότητα στην προσπάθεια των αιρετικών αυτών «αθλητών» .
Η φιλοσοφία όσων συμμετέχουν σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων (MontBlank, Παρανέστι Δράμας, Όλυμπος κα) ή σε ορειβατικές ομάδες για την κατάκτηση των υψηλών κορυφών των βουνών ή καταδύονται για να εξερευνήσουν τα βάθη της θάλασσας και όσων γενικά βιώνουν κάθε μορφή πνευματικής ή σωματικής υπέρβασης ,είναι διαφορετική.
Καθένας μέσα από το στοιχείο που τον εμπνέει και τον συγκινεί κύριο στόχο έχει να επεκτείνει τα προσωπικά του όρια.
Όσοι έχουν επιλέξει εργαλείο το σώμα τους ,επιχειρούν με αυτό να καλλιεργήσουν τις πραγματικές δυνατότητες της ψυχής τους, δίχως να επιδιώκουν να σαρώσουν βραβεία , « ιχνηλατώντας» σε σιωπηλές διαδρομές που δεν συνοδεύονται από ιαχές και επιφωνήματα θεατών.
Ο τρόπος ζωής των σύγχρονων αυτών « σκαπανέων» είναι γέννημα νομίζω της « ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ» του Νίκου Καζαντζάκη.
«Αγάπα το σώμα σου ,μονάχα με αυτό στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνευματώσεις την ύλη»
Ασκητική
Στο σημερινό καταναλωτικό κόσμο, που η ζωή είναι εντελώς νωθρή και οι περισσότεροι ποδηγετημένοι, αναζητούν εκτόνωση, στην τηλεθέαση ποδοσφαιρικών αγώνων και ψυχαγωγία, στα realityshows, οι “αντιδραστικοί” αυτοί του σύγχρονου συστήματος αξιών, επιλέγουν να είναι πρωταγωνιστές στη ζωή τους , για να μάθουν περισσότερα για τον εαυτό τους ,μέσα από εγχειρήματα δύσκολα και ξεκάθαρα, αρνούμενοι την πλύση εγκεφάλου που τροφοδοτείται στην παθογένεια της ραστώνης και της χαλαρότητας.
« Δεν αγαπάει ο Θεός τις αδύναμες ψυχές και τις πλαδαρές σάρκες. Το πνεύμα θέλει να παλέψει με δυνατή και γεμάτη αντίσταση σάρκα».
Ασκητική
Η ξεχωριστή βιωματική συμπεριφορά , η συνεχής δηλαδή προσπάθεια για επέκταση των προσωπικών ορίων του ανθρώπου ,μέσα στο « εργαστήρι» που λέγεται σώμα ,απαιτεί πόνο και πειθαρχία και το κορμί χρειάζεται αρκετά χρόνια πείσμα και αντοχή « για να πνευματώσει την ύλη»
«Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου , το συντηρώ λιτό, γερό, πρόθυμο. Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζομαι. Άλλο άλογο δεν έχω».
Ασκητική
Επιλέγοντας τις δύσκολες αποστολές, οι άνθρωποι της υπέρβατικής συμπεριφοράς, αγωνίζονται με άλογο το σώμα τους:
«Να ενεργοποιήσουν το φοβερό ελατήριο, την εκρηκτική δύναμη που κουβαλάμε μέσα στο σώμα μας (στις σάρκες και τα ξύγκια μας) και δεν το ξέρουμε ,τη ψυχή του ανθρώπου, που δεν τολμούμε να τη μεταχειριστούμε γιατί φοβόμαστε μη μας κάψει.Έτσι είναι πιο βολικό σιγά, σιγά να ξεθυμαίνει και να καταντάει ξύγκι και κρέας»
Αναφορά στον Γκρέκο
Ενεργοποιώντας τη ψυχή τους με αρχέγονες πράξεις, οι «εραστές» της σωματικής υπέρβασης ,μαθαίνουν να ανιχνεύουν και να υπολογίζουν τα όρια τους ,να ιεραρχούν σωστά τις ανάγκες τους ,να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις σε σοβαρά προβλήματα της ζωής, να εκτιμούν τα απλά και ουσιώδη πράγματα και να τα ξεχωρίζουν από τα ασήμαντα, που στους άλλους φαίνονται στερήσεις!
Ταυτόχρονα ενώ θωρακίζονται με αυτοεκτίμηση, διατηρούνται ταπεινοί και εξοπλίζονται με θάρρος και ψυχραιμία στην αντιμετώπιση των κινδύνων. Τέλος η διάρκεια και η ένταση της σωματικής μυσταγωγίας, τους βοηθά να κατανοήσουν και αποδεχθούν το αναπόφευκτο μυστήριο του θανάτου και να φέρονται στους άλλους με μεγαλύτερη κατανόηση και ανεκτικότητα.
Ο άνθρωπος της υπερβατικής συμπεριφοράς είναι ίσως ένα ακόμη από τα πλάσματα του Θεού «σύμβολο» που θα μαύλιζε τη ψυχή του συγγραφέα και θα ένοιωθε μαζί του μυστική ενότητα.
Γιατί «Όπως το σκουλήκι γίνεται πεταλούδα ,το χελιδονόψαρο τινάζεται από το νερό μοχτώντας να ξεπεράσει τη φύση του και ο μεταξοσκώληκας που κάνει το σπλάχνο του μετάξι» Έτσι και ο ταπεινός «μύστης της μεταβολής της ύλης» , ενώ γνωρίζει το πεπερασμένο της ύπαρξης του, μάχεται να τη μετουσιώσει σε πνεύμα.
Για το συγγραφέα της «Ασκητικής» «Ένας δρόμος μονάχα οδηγάει στο Θεό , ο ανήφορος , ποτέ ο κατήφορος, ποτέ ο δρόμος ο στρωτός ,ο ανήφορος μονάχα».
Ο ανήφορος είναι η λέξη κλειδί στο έργο του συγγραφέα και κρύβει τη μοναδική διέξοδο που έχει ο άνθρωπος να δώσει νόημα στη ζωή του.
Απάνω! προστάζει και η ψυχή του ανθρώπου που « χύνεται να συντρίψει το σώμα του» και την ακολουθεί με εμπιστοσύνη!
Ασφαλώς «είναι υψηλή και έχει πολλά σκαλοπάτια της υπέρβασης η σκάλα. Αλλά και αυτοί που μόνο στο σκαλί το πρώτο κατάφεραν να φθάσουν, λίγο δεν είναι. Τόσο που έκαμαν μεγάλη δόξα. Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο ,πολύ από τον κόσμο τον κοινό απέχει».
«Συναθλητές και συναθλητίνες» στην «ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη είναι όσοι ακολουθούν την τελευταία και πιο δύσκολη προσταγή του αγαπημένου Παππού!
«Παιδί μου φτάσε….. όπου δε μπορείς!»
Πηγές:
Ασκητική Ν.Καζαντζάκη
Αναφορά στον Γκρέκο:Ν. Καζαντζάκη
Όσο μπορείς:Κ. Καβάφη
Το πρωτο σκαλί:K.Καβάφη
Οκτώβριος 2008
Mιχάλης Δεβεράκης
http://www.mtb-thassos.com/
α)Δοξάρι είμαι στα χέρια σου Κύριε, τέντωσε με να μη σαπίσω.
β)Μη με παρατεντώσεις Κύριε , θα σπάσω.
γ)Παρατέντωσε με ,Κύριε ,κι ας σπάσω!
Αναφορά στον Γκρέκο
Στον φετεινό 5ο OLYMPUSMARATHON ,480 δρομείς ,που επέλεξαν διαβίωση “απροσάρμοστη” στη συνάφεια του κόσμου και των σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία» με πίστη στους ίδιους και το δικό τους τρόπο ζωής ,αφού ολοκλήρωσαν ,ο καθένας ,προσωπική επίπονη προετοιμασία αρκετών μηνών ,πήραν μέρος στον πιο γνωστό αγώνα βουνού ,στην Ελλάδα , 44,3km, που ξεκινά από τον αρχαιολογικό χώρο του Δίου ,υψόμετρο 3mκαι αφού αθροίσει συνολική υψομετρική διαφορά 3200 m ,τερματίζει στο Λιτόχωρο.
Η διαδρομή είναι δύσκολη. Αρχικά από την αφετηρία μέχρι το υψηλότερο σημείο (Στεφάνι χιλ.21) είναι « όρθια» συνεχίζει με ένα «φονικό» κατήφορο 10km, με σπασμένες πέτρες (σάρες) και κλειστές στροφές και η τελευταία πράξη «παίζεται» στη Χαράδρα του Ενιπέα όπου αν και υπάρχουν βλάστηση και δροσιά ,οι αγωνιζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν τα τελευταία 400m. υψομετρικής διαφοράς του Ενιπέα ,που κάνουν το τελευταίο αυτό τμήμα της διαδρομής εξαντλητικό.
Ο ανταγωνισμός και το άγχος της διάκρισης δεν έχουν προτεραιότητα στην προσπάθεια των αιρετικών αυτών «αθλητών» .
Η φιλοσοφία όσων συμμετέχουν σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων (MontBlank, Παρανέστι Δράμας, Όλυμπος κα) ή σε ορειβατικές ομάδες για την κατάκτηση των υψηλών κορυφών των βουνών ή καταδύονται για να εξερευνήσουν τα βάθη της θάλασσας και όσων γενικά βιώνουν κάθε μορφή πνευματικής ή σωματικής υπέρβασης ,είναι διαφορετική.
Καθένας μέσα από το στοιχείο που τον εμπνέει και τον συγκινεί κύριο στόχο έχει να επεκτείνει τα προσωπικά του όρια.
Όσοι έχουν επιλέξει εργαλείο το σώμα τους ,επιχειρούν με αυτό να καλλιεργήσουν τις πραγματικές δυνατότητες της ψυχής τους, δίχως να επιδιώκουν να σαρώσουν βραβεία , « ιχνηλατώντας» σε σιωπηλές διαδρομές που δεν συνοδεύονται από ιαχές και επιφωνήματα θεατών.
Ο τρόπος ζωής των σύγχρονων αυτών « σκαπανέων» είναι γέννημα νομίζω της « ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ» του Νίκου Καζαντζάκη.
«Αγάπα το σώμα σου ,μονάχα με αυτό στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνευματώσεις την ύλη»
Ασκητική
Στο σημερινό καταναλωτικό κόσμο, που η ζωή είναι εντελώς νωθρή και οι περισσότεροι ποδηγετημένοι, αναζητούν εκτόνωση, στην τηλεθέαση ποδοσφαιρικών αγώνων και ψυχαγωγία, στα realityshows, οι “αντιδραστικοί” αυτοί του σύγχρονου συστήματος αξιών, επιλέγουν να είναι πρωταγωνιστές στη ζωή τους , για να μάθουν περισσότερα για τον εαυτό τους ,μέσα από εγχειρήματα δύσκολα και ξεκάθαρα, αρνούμενοι την πλύση εγκεφάλου που τροφοδοτείται στην παθογένεια της ραστώνης και της χαλαρότητας.
« Δεν αγαπάει ο Θεός τις αδύναμες ψυχές και τις πλαδαρές σάρκες. Το πνεύμα θέλει να παλέψει με δυνατή και γεμάτη αντίσταση σάρκα».
Ασκητική
Η ξεχωριστή βιωματική συμπεριφορά , η συνεχής δηλαδή προσπάθεια για επέκταση των προσωπικών ορίων του ανθρώπου ,μέσα στο « εργαστήρι» που λέγεται σώμα ,απαιτεί πόνο και πειθαρχία και το κορμί χρειάζεται αρκετά χρόνια πείσμα και αντοχή « για να πνευματώσει την ύλη»
«Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου , το συντηρώ λιτό, γερό, πρόθυμο. Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζομαι. Άλλο άλογο δεν έχω».
Ασκητική
Επιλέγοντας τις δύσκολες αποστολές, οι άνθρωποι της υπέρβατικής συμπεριφοράς, αγωνίζονται με άλογο το σώμα τους:
«Να ενεργοποιήσουν το φοβερό ελατήριο, την εκρηκτική δύναμη που κουβαλάμε μέσα στο σώμα μας (στις σάρκες και τα ξύγκια μας) και δεν το ξέρουμε ,τη ψυχή του ανθρώπου, που δεν τολμούμε να τη μεταχειριστούμε γιατί φοβόμαστε μη μας κάψει.Έτσι είναι πιο βολικό σιγά, σιγά να ξεθυμαίνει και να καταντάει ξύγκι και κρέας»
Αναφορά στον Γκρέκο
Ενεργοποιώντας τη ψυχή τους με αρχέγονες πράξεις, οι «εραστές» της σωματικής υπέρβασης ,μαθαίνουν να ανιχνεύουν και να υπολογίζουν τα όρια τους ,να ιεραρχούν σωστά τις ανάγκες τους ,να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις σε σοβαρά προβλήματα της ζωής, να εκτιμούν τα απλά και ουσιώδη πράγματα και να τα ξεχωρίζουν από τα ασήμαντα, που στους άλλους φαίνονται στερήσεις!
Ταυτόχρονα ενώ θωρακίζονται με αυτοεκτίμηση, διατηρούνται ταπεινοί και εξοπλίζονται με θάρρος και ψυχραιμία στην αντιμετώπιση των κινδύνων. Τέλος η διάρκεια και η ένταση της σωματικής μυσταγωγίας, τους βοηθά να κατανοήσουν και αποδεχθούν το αναπόφευκτο μυστήριο του θανάτου και να φέρονται στους άλλους με μεγαλύτερη κατανόηση και ανεκτικότητα.
Ο άνθρωπος της υπερβατικής συμπεριφοράς είναι ίσως ένα ακόμη από τα πλάσματα του Θεού «σύμβολο» που θα μαύλιζε τη ψυχή του συγγραφέα και θα ένοιωθε μαζί του μυστική ενότητα.
Γιατί «Όπως το σκουλήκι γίνεται πεταλούδα ,το χελιδονόψαρο τινάζεται από το νερό μοχτώντας να ξεπεράσει τη φύση του και ο μεταξοσκώληκας που κάνει το σπλάχνο του μετάξι» Έτσι και ο ταπεινός «μύστης της μεταβολής της ύλης» , ενώ γνωρίζει το πεπερασμένο της ύπαρξης του, μάχεται να τη μετουσιώσει σε πνεύμα.
Για το συγγραφέα της «Ασκητικής» «Ένας δρόμος μονάχα οδηγάει στο Θεό , ο ανήφορος , ποτέ ο κατήφορος, ποτέ ο δρόμος ο στρωτός ,ο ανήφορος μονάχα».
Ο ανήφορος είναι η λέξη κλειδί στο έργο του συγγραφέα και κρύβει τη μοναδική διέξοδο που έχει ο άνθρωπος να δώσει νόημα στη ζωή του.
Απάνω! προστάζει και η ψυχή του ανθρώπου που « χύνεται να συντρίψει το σώμα του» και την ακολουθεί με εμπιστοσύνη!
Ασφαλώς «είναι υψηλή και έχει πολλά σκαλοπάτια της υπέρβασης η σκάλα. Αλλά και αυτοί που μόνο στο σκαλί το πρώτο κατάφεραν να φθάσουν, λίγο δεν είναι. Τόσο που έκαμαν μεγάλη δόξα. Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο ,πολύ από τον κόσμο τον κοινό απέχει».
«Συναθλητές και συναθλητίνες» στην «ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη είναι όσοι ακολουθούν την τελευταία και πιο δύσκολη προσταγή του αγαπημένου Παππού!
«Παιδί μου φτάσε….. όπου δε μπορείς!»
Πηγές:
Ασκητική Ν.Καζαντζάκη
Αναφορά στον Γκρέκο:Ν. Καζαντζάκη
Όσο μπορείς:Κ. Καβάφη
Το πρωτο σκαλί:K.Καβάφη
Οκτώβριος 2008
Mιχάλης Δεβεράκης
http://www.mtb-thassos.com/
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
Το γνωμικό της ημέρας...........
Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ:
1.ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
2.ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ
3.ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ
ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ....
(Κλεμμένο από φίλο ποδηλάτη)
1.ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
2.ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ
3.ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ
ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ....
(Κλεμμένο από φίλο ποδηλάτη)
Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009
The Matrix
Η σκηνή είναι απο την ταινία MATRIX
Morpheus: I imagine that right now you're feeling a bit like Alice. Tumbling down the rabbit hole?
Neo: You could say that.
Morpheus: I can see it in your eyes. You have the look of a man who accepts what he sees because he's expecting to wake up. Ironically, this is not far from the truth. Do you believe in fate, Neo?
Neo: No.
Morpheus: Why not?
Neo: 'Cause I don't like the idea that I'm not in control of my life.
Morpheus: I know exactly what you mean. Let me tell you why you're here. You're here because you know something. What you know, you can't explain. But you feel it. You felt it your entire life. That there's something wrong with the world. You don't know what it is, but it's there. Like a splinter in your mind -- driving you mad. It is this feeling that has brought you to me. Do you know what I'm talking about?
Neo: The Matrix?
Morpheus: Do you want to know what it is?
(Neo nods his head.)
Morpheus: The Matrix is everywhere, it is all around us. Even now, in this very room. You can see it when you look out your window, or when you turn on your television. You can feel it when you go to work, or when go to church or when you pay your taxes. It is the world that has been pulled over your eyes to blind you from the truth.
Neo: What truth?
Morpheus: That you are a slave, Neo. Like everyone else, you were born into bondage, born inside a prison that you cannot smell, taste, or touch. A prison for your mind. (long pause, sighs) Unfortunately, no one can be told what the Matrix is. You have to see it for yourself. This is your last chance. After this, there is no turning back.(In his left hand, Morpheus shows a blue pill.)
Morpheus: You take the blue pill and the story ends. You wake in your bed and believe whatever you want to believe. (a red pill is shown in his other hand) You take the red pill and you stay in Wonderland and I show you how deep the rabbit-hole goes. (Long pause; Neo begins to reach for the red pill) Remember all I am offering is the truth, nothing more.(Neo takes the red pill and swallows it with a glass of water)
Morpheus: I imagine that right now you're feeling a bit like Alice. Tumbling down the rabbit hole?
Neo: You could say that.
Morpheus: I can see it in your eyes. You have the look of a man who accepts what he sees because he's expecting to wake up. Ironically, this is not far from the truth. Do you believe in fate, Neo?
Neo: No.
Morpheus: Why not?
Neo: 'Cause I don't like the idea that I'm not in control of my life.
Morpheus: I know exactly what you mean. Let me tell you why you're here. You're here because you know something. What you know, you can't explain. But you feel it. You felt it your entire life. That there's something wrong with the world. You don't know what it is, but it's there. Like a splinter in your mind -- driving you mad. It is this feeling that has brought you to me. Do you know what I'm talking about?
Neo: The Matrix?
Morpheus: Do you want to know what it is?
(Neo nods his head.)
Morpheus: The Matrix is everywhere, it is all around us. Even now, in this very room. You can see it when you look out your window, or when you turn on your television. You can feel it when you go to work, or when go to church or when you pay your taxes. It is the world that has been pulled over your eyes to blind you from the truth.
Neo: What truth?
Morpheus: That you are a slave, Neo. Like everyone else, you were born into bondage, born inside a prison that you cannot smell, taste, or touch. A prison for your mind. (long pause, sighs) Unfortunately, no one can be told what the Matrix is. You have to see it for yourself. This is your last chance. After this, there is no turning back.(In his left hand, Morpheus shows a blue pill.)
Morpheus: You take the blue pill and the story ends. You wake in your bed and believe whatever you want to believe. (a red pill is shown in his other hand) You take the red pill and you stay in Wonderland and I show you how deep the rabbit-hole goes. (Long pause; Neo begins to reach for the red pill) Remember all I am offering is the truth, nothing more.(Neo takes the red pill and swallows it with a glass of water)
Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009
Lonely soul
Ειναι απο εκείνα τα κείμενα που σου έρχονται με email και σε κάνουν για λίγο να ξεχαστείς, να παρεις θάρρος και να συνεχίσεις το υπόλοιπο της ημέρας.
Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.
Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.
Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.
Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.
Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.
Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.
Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο.. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.
Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο..
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.
Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.
Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.
Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.'
Επίλογος:
Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.
Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.
Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.
Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.
Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.
Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.
Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.
Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.
Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο.. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.
Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο..
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.
Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.
Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.
Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.'
Επίλογος:
Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.
Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.
Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009
Είμαστε λίγοι αλλά......
....μπορούμε να γίνουμε περισσότεροι.
Το blog είναι αφιερωμένο στους ποδηλάτες της Βέροιας.
Το blog είναι αφιερωμένο στους ποδηλάτες της Βέροιας.
Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009
Snow report
Οταν το χιόνι καλύπτει τα πάντα, αναγκάζεσαι αντί για ποδήλατο να ασχοληθείς με άλλα.
Πχ με το έλκυθρο.Με ή χωρίς τούμπα εν δράση.!!!
Κάλιο αργά παρά ποτέ
Παραμονή κατά της 12:30 και βρισκόμουν ήδη στο κρεβάτι. Το να σκας πυροτεχνήματα την ημέρα της αλλαγής του έτους έχει σημασία.Μεγαλύτερη εχει όμως όταν τα σκας για το γούστο σου.02/01/2009 κατά της 23:00 στην σκεπή της πολυκατοικίας.Η παλιο Olympus δυστυχώς χωρίς ήχο. Enjoy.!!!!!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)