Μαθήματα Παιδείας μερος ΙΙΙ

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί το τρίτο απο τα τρία συνολικά που υπήρχαν στην εφημερίδα ΜΕΤRO αριθμός φύλλου 1737

Ο Καναδάς των 33 εκατομμυρίων είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος, δίχως ένα ενιαίο εκπαιδευτικό. Υπεύθυνες για τα σχολεία είναι οι δέκα επαρχίες και οι τρείς περιφέρειες της χώρας.
Αντι ενός κεντρικού υπουργείου, υπάρχει ένα Συμβούλιο Παιδείας των υπευθύνων για θέματα Παιδείας των επαρχιών και περιφερειών. Για αυτό τον λόγο, το σχολείο, σε κάποιες περιοχές, αρχίζει στην ηλικία των πέντε και σε κάποιες άλλες στη ηλικία των έξι ετών. Η διάρκεια δε της βασικής εκπαίδευσης σε κάποιες περιοχές διαρκεί έξι και σε κάποιες άλλες επτά χρόνια.
Η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Εκπαίδευση είναι δωρεάν και δημόσια και μόνο 2% των σχολείων ανήκει σε ιδιώτες, κυρίως εκκλησίες.
Μεχρι πριν δύο δεκαετίες, ο Καναδάς είχε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν διέφερε και πολύ από το αντίστοιχο της Μ.Βρετανίας. Με τη συνεχιζόμενη μεταναστευτική πολιτική, το σύστημα άρχιζε να εμφανίζει προβλήματα προσαρμογης και η Εκπαιδευση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.
Όταν διαπιστώθηκε το πρόβλημα, οι εκπαιδευτικοί τους δεν αναλωθηκαν σε έναν διαρκή αγώνα με τους υπευθύνους Εκπαίδευσης των περιφερειών τους, αλλά μπήκαν οι ίδιοι μπροστά και ανέλαβαν τις ευθύνες τους.
Πορεία μεταρρύθμισης.
Εντύπωση έκανε το σύνθημα μιας ομάδας εκπαιδευτικών εναλλακτικής εκπαίδευσης:’’Ζήτωωω!Ανακαλύψαμε τον εχθρό της Παιδείας μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι’’.
Ετσι ξεκίνησε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Καναδά. Από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, που αποτελούν το Α και το Ω της Παιδείας. Καλά είναι τα σύγχρονα εκπαιδευτικά μέσα, καλές είναι οι σύγχρονες εκπαιδευτικές μέθοδοι, όμως δίχως εκπαιδευτικούς με μεράκι και όρεξη για μάθηση, όλα τα άλλα είναι άχρηστα.
Μια από τις αρχές της ομάδας εναλλακτικής εκπαίδευσης ήταν η θέση πως:’’Ενας δάσκαλος που σταμάτησε να διαβάζει και να μαθαίνει διαρκώς δεν πρέπει να του επιτρέπεται να διδάσκει άλλους’’.
Στον Καναδά, δεν μπορεί να γίνει εκπαιδευτικός όποιος θέλει ή όποιος έχει απλώς δίπλωμα Φυσικής, Μαθηματικών, Φιλολογίας κ.λ.π. όπως στην Ελλάδα. Το επάγγελμα – λειτουργημα του εκπαιδευτικού είναι από τα πιο περιζήτητα.
Δίχως ειδικές παιδαγωγικές σπουδές, δεν επιτρέπεται η διδασκαλία και , για να σε δεχθεί ένα πανεπιστήμιο, θα πρέπει να περάσεις ένα αυστηρό ψυχομετρικό τεστ, για να δουν τις διαθέσεις, το μεράκι και τα προσόντα σου, ώστε να αποφευχθεί να γίνουν δάσκαλοι και καθηγητές άτομα που ακολουθούν αυτό το επάγγελμα γιατι δεν βρισκουν άλλη απασχόληση.
Το επάγγελμα του παιδαγωγού είναι πράγματι λειτούργημα και όχι ένα οποιοδήποτε επάγγελμα. Μια φορά τον χρόνο, ο διευθυντης του σχολείου κάθεται με τους δασκάλους και συζητούν το ατομικό πρόγραμμα επιμόρφωσης του κάθε δασκάλου χωριστά.
Το κίνητρο της επιμόρφωσης είναι η αύξηση του μισθού και η επιδότηση των διδάκτρων επιμόρφωσης. Οι αρμόδιες τοπικές διευθύνσεις έχουν στην διάθεση τους μια μεγάλη «ομάδα ετοιμότητας», που θα αναπληρώσει αμέσως τον δασκαλο που απουσιάζει για διάφορους λόγους.
Στην χώρα μας είναι γνωστό τι συμβαίνει όταν αρρωστήσει ένας δάσκαλος.
Προγράμματα διδασκαλίας
Στην Ελλάδα, οπου όλα κατευθύνονται από κεντρικά, από την Αθήνα, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο καθορίζει τα προγράμματα σπουδών, αλλά και τη διδακτέα υλη και τα βιβλία για τα παιδιά της Εκάλης, της Δραπετσώνας και της Κάσου, δίχως να λαμβάνει υπόψη τους τις ιδιαιτερότητες των περιοχών.
Στον Καναδα, η αρμόδια εκπαιδευτική Αρχή κάθε επαρχίας και περιφέρειας, σε συνεργασία με εκπροσώπους δασκάλων, γονέων αλλά και μαθητών(!!!), σχεδιαζει τα αναλυτικά προγράμματα διδασκαλίας και προτείνει μια σειρά βιβλίων που θα χρησιμοποιηθούν.
Και όμως, κάθε σχολείο, μέσα στο πλαίσιο των προτεινόμενων από τις Αρμόδιες αρχές, σχεδιάζει το δικό του αναλυτικό πρόγραμμα με τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες και επιλέγει τα βιβλία που θα χρησιμοποιηθούν.
Οι γονείς και οι μαθητές είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και ενεργούν σαν να υπαρχει ένα ατυπο κοινό συμβόλαιο μάθησης. Δημοκρατικές, συμμετοχικές διαδικασίες, ασύλληπτες για τα ελληνικά δεδομένα, όπου το υπουργείο όχι μόνο δεν ρωτά κανέναν, αλλά επιβάλλει ακόμη και δια της βίας διευθυντές σε σχολεία ενάντια στη βούληση των αμεσα ενδιαφερομένων, των γονιών και των παιδιων τους.