Βινύλιο.Μια μεγάλη αγάπη.

Το πάθος για συλλογή δίσκων ξεκίνησε απο μικρή ηλικία. Θυμάμαι είχαμε έναν ενισχυτή με ένα πικάπ το οποίο όμως ποτέ δεν έπαιζε γιατί είχε χαλασμένη βελόνα. Όταν έφτασα στην ηλικία των 15 έπεισα τον πατέρα μου να το φτιάξει και η μαγεία ξεκίνησε.Απο την μητέρα πόλη της Βέροιας αγόρασα μόνο 2 δίσκους. Τα τελευταία 10 χρόνια όποτε μπορώ και μου το επιτρέπει η τσέπη μου κατεβαίνω στην Θεσσαλονίκη προς εύρεση μουσικής.
Η αγάπη για την μουσική και ιδιαίτερα για το βινύλιο είναι κάτι σαν την δίψα που νιώθουν τα βαμπίρ για αίμα. Τα τελευταία 3,5 χρόνια είχα ξεμείνει απο πικάπ.Και όμως συνέχιζα να αγοράζω δίσκους. Βρισκόμουνα μια μέρα στον Λωτό στην Θεσσαλονίκη όταν έπεσε το μάτι μου στο lp των Fog-Ether Teeth.Ακούω το βινύλιο και αποφασίζω να το αγοράσω. "Ωραίος δίσκος!" Μου λέει ο Πάκης ο ιδιοκτήτης του δισκοπωλείου. "Θέλει 2-3 προσεκτικά ακούσματα στο σπίτι".Κουνάω το κεφάλι καταφατικά και του απαντάω "Δυστυχώς τα 3 τελευταία χρόνια δεν έχω πικάπ στο σπίτι"."Μα καλά μου λέει τόσα χρόνια που σε βλέπω να αγοράζεις δίσκους τους ακούς μόνο εδώ?" και ξεραθήκαμε στα γέλια.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με τραβάει στο βινύλιο. Στο σπίτι ποτέ δεν είχαμε ούτε ένα δίσκο. Βρίσκω μια ομορφιά στην όλη διαδικασία. Πηγαίνεις στο δισκοπωλείο και βλέπεις δεκάδες δίσκους μεταχειρισμένους ή καινούργιους να περιμένουν με υπομονή στο ράφι. Ψάχνεις, σηκώνεις, γυρνάς, βλέπεις την κατάσταση του βινυλίου, ακούς.
Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος της ομορφιάς της μουσικής χάθηκε με την σταδιακή μείωση των βινυλίων.
Η συλλογή μου είναι μικρή, αλλά ξέρω ότι είναι η δική μου συλλογή. Με αγγίζει περισσότερο το να έχω 100 δίσκους παρά 100GB μουσικής σε ένα σκληρό δίσκο.
Το 2007 έκλεισε με το ευχάριστο γεγονός της εύρεσης ενός πικάπ. Ένας φίλος μου έδωσε το σκονισμένο του AIWΑ και μαζί με ένα ζευγάρι ηχεία συνδεθήκαν όλα μαζί στον υπολογιστή. Τα βινύλια τώρα ξαναπήραν την θέση που τους αξιζει.